-Everybody wants to know true love is true.-

*Demi*
Off yine çok yedim. Üstüme rahat bir şeyler giyinmek için odama çıktım. Dolabı açtım ve kot şortumla, beyaz askılı t-shirtümü çıkarıp yatağın üstüne attım. Saçlarımı taradım ve giyindim. Evet işte hazırım. Miley'i aramalıyım. Ahh onu çok özledim. Yarın dönüyor... Sonunda!

'Miley?'
'AAAAAAAAAAAAAAAA'. Telefonu açtığında Miley çıldırmış gibi bağırdı. Sanırım beni çok özlemiş. Tamam, mükemmelim. Biliyorum.
'Miley, biliyorum.'
'Ne?! Neyi? Nasıl?'
Kıkırdadım. 'Ben de seni özledim Miles.'
'Ahh. Ben de şey sandım.'
'Ne sandın?'
'Hiç, boşver.'
'MİLEYY!'
'Yok bir şey Dem. Duşa gireceğim. Yarın, gelince konuşuruz.'
'Tamam.' dedim ve telefonu kapadım.

Evde kimse yoktu. Salona gidip daha önce yüz kere izlediğim filmi taktım DVD'ye ve izlemeye başladım. Tanrımmm, her seferinde aynı etkiyi yaratıyor ben de. Film bitince gözlerimden süzülen yaşları silerken zilin sesiyle irkildim.

Annemler alışverişten dönmüş olmalıydılar,koşup kapıyı açtım, karşımda tanımadığım biri dikiliyordu,bana dogru bir adım atarak:
‘Demi?’Dedi.
‘Evet..’
‘Kızım…’Dedi.
Neye ugradıgımı sasırdım,ne diyordu bu böyle?! Kimdi, ne saçm*lıyordu.
‘Pa..pardon ?!’
Bu kelime bile agzımdan zorla çıkmıştı,bogazım kenetlenmiş ne yapacagımı , ne diyecegimi sasırmııştım.Saka olmalıydı, evet , biri beni kandırıyor olmalıydı. Kotu ve aptalca bir şakaydı.
‘Anlatmama izin ver kızım, dinle beni.’
‘Bu aptalca saka ne zaman sona erecek?!
‘Saka degil ,sen benim kızımsın.
‘ Bana kızım demekten vazgeçersen dinleyebilirim ve tabi senin için degil bu sakanın sona ermesi için.
‘Scarlet nerde ?!
‘ Annemi nerden tanıyorsun?!
‘Klinikten çıktıktan sonra uzun zamandır sizi arıyorum. Evimizden gitmişsiz, tek bir fotograf, tek bir iz bırakmadan..Butun anılarımızı alıp uzaklaşmış annen seninle birlikte.
‘Tamaaam.. bu kadar yeter sanırım. Kameralar Nerde?
‘Annene hala o kadar çok benziyorsun ki..
Gözlerinde bana bakarkenki ışıltı kalbime işlemişti.. Hayır, gerçek degildi degil mi?
‘İçeri girip sana her şeyi anlatmama izin ver , n’olur.
Onu içeri aldım. Çunku ona inandım.,neden bilmiyorum ama ona guvendim.
‘Sizi dinliyorum..
‘Sen dogdugunda dunyalar benim olmustu. O kadar güzeldin ki.. O zaman bile annene benziyordun, gozlerin onunkiler gibi masmaviydi.
Nasıl soyleyecegim bilemiyorum ama..ben çok içiyordum. Bazen eve gelmedigim oluyordu. Annen hergun yolumu beklemekten yorulmuştu artık, senin ilk dogum gununde ben gene sarhoş gelince eve. Annen bana 2 secenek sundu. Ya Tedavi olursun, yada bizi kaybedersin.
Tabi ki tedavi olmak istedim,çok istedim.. ama olmadı ilk hafta klinik’ten kaçtım.Annen bunu duyunca evi terketti. Bi daha ne senden nede annenden haber alamadım. Biliyorum annen haklıydı. Sizi aradım.. sonra dusundum. Beni neden terk etti? Bu sefer istekli olarak gittim klinige , tedavimi tamamladım. Ama annenden bir daha haber alamadım. Sizi oyle çok aradım ki..
Ne yapacagımı ne diyecegimi şaşırmıştım. Bogazım yanıyor, gözlerim bulanık gosteriyordu.
‘Peki nerden buldun bizi, ne istiyorsun ?! ‘
bu cumleyi kurmak benim için oylesine zordu ki. Nefes alamıyordum sanki, cigerlerim bana isyan ediyordu.
‘Çok aradım sonunda ulaştım size. Daha dogrusu sana. Başka birine ‘baba’ diyormussun. Buna katlanamadım,kızım.
‘Ne bekliyorsun ?! Bunca yıldan sonra sana ‘baba’ dememimi. Ah! Hayır ,yanılıyorsun.Sana asla asla ‘baba’ demeyecegim.

Yanaklarım ıslandı, hıçkırıyordum, istemsiz olarak sesim titriyordu. O an kapının sesini,duydum annem gelmişti. Baş kahraman buradaydı. Beynim olanları kaldıramıyordu.. başım çatlayacak kadar agrıyordu.

‘Dem, bebegim. Gelip bize yardım etmelisin, biliyorsun artık yaşlanıyoruz .
Annem yavaşca odaya geliyordu. Yere bakıyordu başını yukarı kaldırdı ve gozleri o an dondu kaldı. Elndeki poşetleri artık taşıyamıyormus gibi yere bıraktı. Onunda gozleri doldu. Bir bana birde biyolojik babama bakıyordu.

‘Dogru mu?!
Bu kelimeler istemsiz olarak dökülmüştü dudaklarımdan.Başını hafifçe salladı, oda aglıyordu ardından babam geldi.
Oda biliyordu,belliydi. Bir kolunu annemin omzuna koydu, destek verircesine sardı, annem cansız ve donmuş bir kukla gibiydi. Başını babamın omzuna yasladı ve aglamaya başladı.
Babam:Dem..
Hiçbir şey demedim. Onlara dogru yurudum, ikisinin de gozlerinin içine baktım ve arkalarından çıkıp gittim.
Buna inanamıyorum! Yani şimdi ben… Hayır, bu doğru değil. Bu doğru olamaz! Kapıdan çıkınca hızlıca koşmaya başladım. Nereye gideceğimi, ne yapacağımı bilmiyorum. Tek bildiğim buradan çok uzaklara gitmek istediğim.
***

Sanırım kayboldum. Gözlerim dolu dolu, önümü göremeden sadece koşuyorum.
“Aoff.” Ayağım kaldırım taşına çarptı ve düştüm.
J: ‘’Heey. İyi misin?’’ dedi biri. Sesi endişeli geliyordu. Kollarımdan tuttu ve kaldırdı beni.
D: “…” Cevap vermeye çalıştım ama sesim çıkmadı.

*Joseph*
Bu ‘O’ muydu? Daha önce sadece bir kere görmüştüm onu. Uzaktan… Ama evet, bu ‘O’ydu.
Ah, Tanrım! Onu bu hale getiren herifi bir elime geçirirsem… Off ne saçm*lıyorum ben böyle? Daha ne olduğunu bile bilmiyorum…
Nasıl olduğunu sordum, cevap vermedi. Sadece ağlıyordu. Zorlukla nefes alıp verebiliyordu. Birden gözleri yukarı doğru kaydı ve sonrasında bedeni kollarıma yığıldı. Artık nefes alabildiğinden bile emin değildim.